بدبختی!

چند روز قبل  پدرم از همسایه ای صحبت کرد  بسیار ثروتمند! ؛ که در یکی از واحدهای آپارتمانش، خانمی با دو فرزند معلولش زندگی می کنن! پدر بچه ها چند ماه قبل فوت کرده! در همان مجلس ختم!، صاحب خانه به خانم داغدار تذکر می دهد که از مبلغ کرایه ی خانه به هیچ عنوان کم نخواهد کرد ... 

من هم خیلی ناراحت شدم ... فکر کردم ... طبق معمول خودم رو جای مادر گذاشتم ...

بیشتر که فکر کردم، بیشتر از خودم ناراحت شدم تا از آقای ثروتمند!!

من که اینقدر ادعا دارم؛ من که همیشه ادعا می کنم عاشق خدا هستم! ؛

میشود عاشق خدا بود و عاشق بنده هایش نبود؟!

میشود عاشق خدا بود و به فکر بنده هایش نبود؟!

مگر میشود عاشق خدا بود و به بنده هایش کمک نکرد؟!!

اون آقا حداقل هیچ ادعایی نداره! ...

من چه آرزوهای بزرگ  و دور و درازی دارم؛ اون بچه ها شاید یک آرزویشان فقط رفتن به یک پارک باشه! آرزویی که من و همه ی آدم های اطرافم به راحتی می تونیم برآورده ش کنیم!! ولی ...

یادم اومد که چقدر عاشق این بیت از شعر حافظ بودم

مرا عهدی ست با "جانان"    که تا جان در بدن دارم

                                   هواداران ِ کوی´ش را    چو  جانِ خویشتن دارم

فاصله چه قدر زیاده بین حرف و عمل ... افسوس!

---

امروز پدرم با برادر اون آقا صحبت کرده بود، شاید ...

برادرشون گفتن که این آقا تا به حال  کوچکترین لذتی از ثروت ش نبرده! حتی آرزوی یک بار خوردن یک غذای لذیذ رو داره!!!!

بچه ها و مادرشون اگر خوشبخت تر از صاحب خانه شان نباشن، بدبخت تر هم نیستن!!

اما

امان از من های پر ادعا ...